Eksploatacyjny kluch o grubości sumiastego wąsa. Mamy tu blondwłosą panienkę, która traci pamięć po tym jak sterroryzował ją morderca jej matki. Trafia do szpitala psychiatrycznego, gdzie pacjentki chodzą w sutym makijażu, pani doktor jest mierzącą ponad 180 cm lesbijką (swoją drogą chyba jedyna ciekawa postać), a porządku pilnują typy wyglądające jak bramkarze z dyskoteki dla koksiarzy (pojawia się znajoma twarz Robert "Wielka szczena" Z'Dar, który 3 lata później wcieli się w "Maniakalnego gliniarza"; jeśli o znajomych twarzach mowa, to warto wymienić również dawną Elzę-Wilczycę w roli jednej z szurniętych pacjentek). Do tego dochodzą śmiercionośne eksperymenty w lochu zwanym "Hellhole" - kto raz tam trafi, nie wróci z niego nigdy.
Momentami było zabawnie, ale w gruncie rzeczy za bardzo tu podjeżdża szmirą. Wiadomo, że w tego typu filmach nie patrzy się na aktorstwo i związki przyczynowo-skutkowe, ale jak tu nie parskąć śmiechem, kiedy poziom przerysowania sięga zenitu (patrz. morderca w skórzanych oćwiekowanych ciuchach z wąsem wielkości szczoty do butów; pacjentki z długimi tipsami, szamoczące się co chwila topless albo z gołym bobrem).
Takie filmidło z pewnością zyskałoby, gdyby oglądać je w kinie samochodowym w jakimś zabytkowym cadillacu z paczką tłustego popcornu w dłoni; w innym przypadku sporo traci. Fani gatunku z pewnością ogarną ten twór, pozostali - niekoniecznie.